Ξύπνησα πάλι κάτω από εκείνο το δέντρο. Άνοιξα τα μάτια μου και η πρόσκαιρη θολούρα αντικαταστάθηκε από μια καθαρή εικόνα του ουρανού από πάνω μου. Ο ουρανός ο δικός μου, ήταν φτιαγμένος από χιλιάδες φύλλα μικρά και μεγάλα και κλαδιά που απλώνονταν επιβλητικά γύρω γύρω σαν ένα σύμπλεγμα χεριών.

Ανασηκώθηκα και ακούμπησα την πλάτη μου στον κορμό του δέντρου. Σκέφτηκα αν αυτή τη φορά θα έβρισκα μια έξοδο από το δάσος κι έβγαλα από την τσέπη του παντελονιού το μικρό βιβλίο. Γύρισα το εξώφυλλο στην πρώτη σελίδα. Χαμογέλασα καθώς αντίκρισα ένα άδειο κιτρινισμένο χαρτί. Όταν όμως το χέρι μου κινήθηκε με σκοπό να γυρίσει στην επόμενη, η μέχρι πρότινος κενή σελίδα άρχισε να γεμίζει.

Δευτερόλεπτα μετά, στα χέρια μου κράταγα ένα βιβλίο που μόλις είχε αποφασίσει να μου αποκαλύψει τον τίτλο του:
"Δηλαδή, εγώ τώρα πέθανα;".

Μια συλλογή δώδεκα παράξενων ιστοριών, δώδεκα άλυτων υποθέσεων που αρχίζουν και τελειώνουν στο Δάσος του Ονείρου. (Ή μήπως, στο Όνειρο του Δάσους;).